Luuk trots als een pauw bij PSV

1 mei 2016

Op zondag 1 mei togen de vrijwilligers van FC Robinstijn naar Gemert. Ze hadden een verrassing voor Luuk Vorstenbosch. De bijzondere verrassing hield in dat Luuk naar PSV – Cambuur mocht! Aangekomen bij Luuk thuis stond hij te popelen om de deur open te kunnen doen. Hij was er al helemaal op gekleed; een mooi PSV-shirt had hij aan en zelfs een trainingspak van PSV. Ook zijn ouders, zus en tweelingbroer hadden er zin in. Zus Maud had een oud PSV-shirt van papa aan, een shirt uit eerdere gloriejaren van PSV.

Nadat Luuk, Daan en Maud hun cadeautje hadden gekregen, een supermooie PSV-pet, wilde Luuk toch wel heel graag iets bijzonders laten zien, namelijk zijn kamer. Deze kamer bleek een soort van fanshop van PSV! Een supergave PSV-kamer, waar hij samen slaapt met zijn broer Daan. Nadat we de kamer nauwkeurig hadden bekeken maakten we ons op voor de rit naar Eindhoven.

De bus!

Dat werd een belevenis op zich. De wensdag was nog maar net begonnen, maar de sfeer zat er al goed in. De radio moest harder en zelfs Luuks moeder zong hard mee! Toen we eenmaal waren aangekomen in Eindhoven en we richting de parkeerplek reden, kon Luuk al mooi een glimp opvangen van het Philips- stadion. De spanning steeg, helemaal toen we met de bus de parkeergarage in moesten rijden. De bus leek hoger dan de garage-ingang, maar gelukkig paste het precies. Eenmaal geparkeerd moesten de jongens toch nog even checken of we de ingang niet aan diggelen hadden gereden, maar nee hoor, gelukkig niet!

We waren mooi op tijd, het weer zat mee en alles wees erop dat het een supermooie dag zou worden. Bij zo’n leuke dag hoort natuurlijk ook lekker eten en dus liepen we rustig door de stad, richting de markt. Daar druppelden de eerste PSV-supporters al de terrasjes op. Wij gingen een hapje eten bij restaurant Queen. Een gezellige grote tafel, waar we met z’n allen aan konden zitten, werd klaargemaakt. Onder het genot van een drankje mochten we vervolgens een lekkere lunch uitzoeken. Luuk was er snel uit. Hij wilde friet met frikandellen en appelmoes.

Tijdens het wachten op het eten vertelde iedereen honderduit over zijn PSV-belevenissen en dat leverde hilarische en ontroerende verhalen op. Tijdens het, overigens heerlijke, eten begon Luuk wat ongeduldig te worden. De anderen moesten maar eens dooreten! Hij hield het niet meer en dus gingen we met Luuk alvast onderweg. De anderen zouden volgen. De fanshop was intussen open, dus daar wilde Luuk wel even rondneuzen. Hij zag er van alles. Mooie shirts, voetbalschoenen, scheenbeschermers… Eigenlijk wilde hij alles wel hebben!

Eenmaal uitgekeken in de fanshop liepen we naar de hoofdingang en we hadden geluk, want daar kwam nét de spelersbus van Cambuur Leeuwarden aan. Hoewel we daar niet voor gekomen waren, was de pret er niet minder om en ook die spelers werden aangemoedigd. Nadat de Friese spelers binnen waren, zagen we in de verte een grote rode bus aankomen… jawel, PSV!!!

Luuk zat eerst bij vader op zijn schouders om het goed te kunnen zien, maar uiteindelijk wilde hij toch liever vooraan staan. Luuk kroop helemaal uit zijn schulp, geweldig om te zien! De vrijwilligers van FC Robinstijn kregen de ene high-five naar de andere! Daar stopte dan de bus van PSV en kwam de gehele selectie naar buiten. En ja hoor, Luuk zag hem direct: zijn naamgenoot Luuk de Jong, de superspits van PSV. Luuks dag kon al niet meer stuk.

Als een prof

Intussen begonnen de kriebels flink op te spelen bij Luuk, want de wedstrijd naderde en dus gingen we ons melden bij de hoofdingang van PSV. Daar werden we hartelijk welkom geheten door Myrthe van PSV. We liepen via het kantoorgedeelte naar de Phoxy-Arena; daar moest Luuk zich omkleden in het speciale shirt van PSV. Het was immers de laatste thuiswedstijd die PSV met Philips op de borst speelde!

Luuk was zo trots als een pauw. Daar stond hij dan geheel in PSV-tenue met superblitse voetbalschoenen. Hij voelde zich een echte prof van PSV. Na een korte uitleg van Myrthe begaven we ons richting de catacomben van het Philips stadion. Daar moesten we even wachten op Phoxy. Luuk mocht namelijk met Phoxy het veld op in een volgepropt stadion. In het stralende zonnetje pakte Luuk daar zijn ‘moment of fame’. De ene hand hield hij in de hand van Phoxy en met zijn andere arm zwaaide hij uitbundig naar iedereen in het stadion. Het was het prachtig moment voor Luuk. Dít maakte deze dag tot zo’n bijzondere.

Wederom had hij zijn helden in levende lijve gezien, sterker nog: hij stond er gewoon naast! Eenmaal terug van het veld wilde hij snel omkleden en naar de wedstrijd gaan kijken. Hij was dan ook binnen een fractie van een minuut weer omgekleed. Luuk nam met zijn familie plaats op de tribune, klaar om te genieten van een mooie wedstrijd. En het wérd een mooie wedstrijd, met heel veel goals en veel sfeer.

Collector’s item

In de rust mocht Luuk opnieuw het veld op, maar nu mocht hij plaatsnemen in de dug-out van PSV en natuurlijk even op de stoel van PSV trainer Cocu. En ja, dat zat wel heel lekker deze stoel. Na een paar mooie foto’s raakte Luuk stiekem nog even het heilige gras aan. Toen was het weer tijd om naar de tribune te gaan omdat de tweede helft weer op punt van beginnen stond. Tijdens dat tweede bedrijf vielen er wederom veel goals, dus Luuk kon wederom veel juichen.

Na de wedstrijd was er nog een verrassing voor Luuk en zijn familie. Hij mocht naar het spelershome van PSV, daar waar alle spelers van PSV na de wedstijd samenkomen. Nadat we lekker aan de tafel zaten na te genieten van de wedstijd onder het genot van een lekker drankje kwamen de eerste spelers binnen druppelen. Luuk had geluk; er kwamen er echt veel. Arias, Narsingh, Pereiro, Willems, Isimat, Guardado, Lestienne en natuurlijk Schaars. Luuk vond het geweldig en durfde zelfs de spelers zelf te vragen om een foto en een handtekening.

Luuk was helemaal in zijn element en lachte continu van oor tot oor. Maar dat was nog niet alles, want hij kreeg van Myrthe een heel bijzonder PSV-shirt, namelijk hetzelfde shirt als waarin PSV vandaag hadden gespeeld. Een collector’s item! Nadat we afscheid hadden genomen van Myrthe, gingen we weer richting de bus. Luuk was er moe van en werd ook steeds stiller in de bus. Desondanks bleef de sfeer erin zitten en werd er nog steeds gezongen. Zo kwam iedereen moe, maar zeer voldaan terug in Gemert.

Het was een schitterende dag, een dag waarvan Luuk en zijn familie nog lang zullen nagenieten, zoveel is zeker!